Psychomotoryka oraz integracja sensoryczna mają wiele podobieństw, przez co niektóre z objawów zachowań u dzieci są błędnie interpretowane. Rozwój dziecka w dużej mierze zależy od tego, czy dane zaburzenie zostanie wcześnie zdiagnozowane, dlatego warto poznać także czym różni się integracja sensoryczna oraz motoryka, żeby uniknąć pomyłki.
Integracja sensoryczna a psychomotoryka – podobieństwa
Na początek warto wyjaśnić co oznaczają oba pojęcia. Zaburzenia psychomotoryki są uwarunkowane biologicznie i objawiają się trudnością w koncentracji u dziecka oraz problemami z zachowaniem spokoju (np. siedzeniem w jednym miejscu przez dłuższy czas). Z kolei zaburzenia integracji sensorycznej to zbyt niska lub zbyt duża wrażliwość na bodźce takie jak bodźce zmysłowe, czyli słuch, wzrok, węch dotyk.
Podobieństwa, które są w stanie skonfundować rodziców czy nauczycieli podczas rozpoznawania zaburzenia przejawianego przez dziecko, to przede wszystkim ciągły ruch dziecka, bardzo duża aktywność ruchowa oraz brak koncentracji na powierzonych mu zadaniach. Ponadto dzieci, które mają zaburzenia polegające na zbyt niskiej wrażliwości na bodźce zmysłowe, mają też problemy, jeśli chodzi o kontakt z innymi osobami – bardzo często nie są w stanie określić przestrzeni osobistej drugiej osoby.
Różnice między zaburzeniami
Różnic między integracją sensoryczną a psychomotoryką jest znacznie więcej i na nich warto się skupić, obserwując swoje dziecko czy ucznia. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej bardzo dużą uwagę zwraca na to, co go otacza – bardzo często zdarza się, że dziecko z nadwrażliwością na bodźce słyszy dźwięki, których inni nie słyszą czy czuje zapachy, które dla innych są niewyczuwalne. Jest to jedna z cech charakterystycznych tego zaburzenia. Ponadto takie dzieci bardzo często odczuwają niepokój czy zagrożenie i niebezpieczeństwo, nawet jeśli nic mu nie zagraża. Dodatkowo dzieci, które są nadwrażliwe na bodźce, nierzadko odczuwają dyskomfort w kontakcie z ubraniami. Takie dzieci cechuje również niechęć do przebywania w tłumie, wycofanie się kiedy wokół jest zbyt dużo osób, poczucie wyobcowania.
Natomiast tym, co wyróżnia zaburzenia psychomotoryki to objawy takie jak: ospałość i zdezorientowanie, niewykonywanie poleceń oraz trudność w dokończeniu zadań. Ponadto takie dzieci wykazują niecierpliwość oraz nieposłuszeństwo. Bardzo często wpadają w nieuzasadnioną złość, która jest bardzo silna i nie wynika z racjonalnych przyczyn. Dodatkowo oprócz braku skupienia dzieci z zaburzeniami psychomotoryki nie potrafią wykonywać zadań w ciszy i spokoju. Potrzebują więcej czasu, żeby się skupić i np. napisać kartkówkę. Lubią bawić się przedmiotami, nie są w stanie przestać i bezwiednie dotykają rzeczy.
Oba zaburzenia bardzo łatwo jest pomylić. Jednak wiedza połączona z uważną obserwacją pomoże prawidłowo ocenić, z jakimi problemami mierzy się dziecko. Odpowiednia diagnoza jest bardzo ważna, ponieważ zaburzenia psychomotoryki oraz zaburzenia integracji sensorycznej leczy się w inny sposób, a każdy z pacjentów będzie wymagał innych metod na radzenie sobie z uciążliwymi objawami, które utrudniają funkcjonowanie w społeczeństwie i wśród rówieśników.
Inspirowane: Sensoludki.pl – żłobki Bemowo
